29 اسفندماه سال‌روز درگذشت احمد اسفندیاری، از پیشگامان نقاشی مدرن ایران و از نسل اول نقاشان نوگراست. هنرمندی که یک سال پیش، در آستانه بهاری نو برای همیشه قلمش را زمین گذاشت.
احمد اسفندیاری در سال 1301 در تهران متولد شد. پدر و مادر او اصلیتی کرمانی داشتند. اسفندیاری از کودکی به هنر نقاشی علاقه داشت و تصاویری خیالی را روی کاغذ پیاده می‌کرد. در خانواده اسفندیاری، مادر و عمویش سهم بزرگی در گرایش روح او به هنر داشتند. مادرش از شاگردان ابوالحسن صبا بود و ویولن می‌نواخت. عمویش نیز با بردن او نزد دوستانش که هنرمندان بزرگی چون محمدحسین شهریار، ابراهیم باستانی پاریزی و علی‌اکبر صنعتی بودند، این هنرمند را با روح هنر آشنا کرد.
پدرش پس از اینکه از علاقه فرزندش به نقاشی آگاه شد، او را برای آموزش این هنر نزد یکی از شاگردان کمال‌الملک برد. این استاد با دیدن استعداد اسفندیاری در هنر نقاشی او را به تحصیل در دانشکده هنرهای زیبا ترغیب کرد. اسفندیاری در سال 1324 و در دومین سال تأسیس دانشکده وارد آن شد و لیسانس خود را در رشته نقاشی از این دانشکده دریافت کرد.
اولین حضور جدی او در یک رویداد هنری، حضور در «نمایشگاه هنرهای زیبای تهران» در سال 1325 بود. فعالیت دیگر او در این زمینه، حضور در اولین دوسالانه نقاشی تهران در سال 1337 بود. در این نمایشگاه یک تابلو با موضوع طبیعت بیجان از اسفندیاری به نمایش گذاشته شد.
اسفندیاری پس از فراغت از تحصیل تدریس در هنرستان‌ها و دبیرستان‌های تهران را بر عهده گرفت و سال‌ها به آموزش هنر نقاشی به جوانان علاقه‌مند همت گماشت. در کنار این فعالیت‌ها، نقاشی را به صورت جدی دنبال و آثار بسیاری را در سال‌ها و مقاطع مختلف عمرش خلق کرد. از آثار این هنرمند نمایشگاه‌های انفرادی و گروهی متعددی در داخل و خارج از کشور برگزار شده است.
توجه به سوژه‌های انسانی و سنت‌های رایج در بین مردم عامه، استفاده از رنگ‌ها ناب و درخشان و حاکمیت رنگ‌های سرد و به خصوص طیف‌های متنوعی از رنگ آبی، توجه به طبیعت و ساده‌سازی فرم‌های آن در نقاشی و همچنین روابط میان آدم‌ها از ویژگی‌های هنر اسفندیاری است. اسفندیاری علاقه خاصی به نقاشی از طبیعت داشت. روزهای متمادی ابزار کار خود را برمی‌داشت و به دشت‌ها و بیابان‌های اطراف محل زندگی خود می‌رفت و از مناظر آنجا نقاشی می‌کرد. به گفته بسیاری از کارشناسان هنری، اسفندیاری ضمن توجه به نوگرایی و مدرنیسم، توجه به هنر اصیل ایرانی و المان‌های آن را در کارهایش حفظ کرده بود.
این هنرمند بعدها به سبک‌های امپرسیونیستی و پست امپرسیونیستی علاقه‌مند شد و به نقاشی از طبیعت بیجان روی آورد و در کنار نقاشی از طبیعت، به کار در این سبک از هنر هم مشغول بود. پس از انقلاب وقفه‌ای در کارهای هنری اسفندیاری به وجود آمد، اما او روحیه خود را بازیافت و شیوه‌های مختلفی از هنر نقاشی را تجربه کرد.
او به موسیقی ایرانی عشق می‌ورزید ولی مادرش اجازه ورود حرفه‌ای به این هنر را به او نداد و اسفندیاری از این بابت تا پایان عمر غمگین بود. با این حال هر وقت می‌خواست برای نقاشی آماده شود، موسیقی گوش می‌کرد.
اسفندیاری رنگ آبی را بسیار دوست داشت و در کارهایش از این رنگ استفاده زیادی می‌کرد. خودش می‌گفت: «آبی را دوست دارم، رنگ آسمان وطنم است.» او در شامگاه 29 اسفند ماه سال 91 و در آستانه آغاز سال نو پس از تحمل یک دوره طولانی بیماری در تهران درگذشت. هنرمندی که به گفته خودش سال‌ها کار کرد، اما پاداشی نگرفت.
